Καθώς περπατούσα, βρέθηκα αντικριστά με ένα κορίτσι όχι παραπάνω από εφτά χρονών. Φαινόταν ότι μόλις επέστρεφε από την κοντινή παιδική χαρά. Στο χέρι της κρατούσε σφιχτά τον μικρότερο αδελφό της. Στο σημείο στο οποίο συναντηθήκαμε, υπήρχαν παρτέρια με λουλούδια που στένευαν το διάδρομο στο πλακόστρωτο. Κοντοστάθηκα για να περάσουν τα δυο παιδιά. Καθώς το κορίτσι πλησίασε προς το μέρος μου, είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο 《 ευχαριστούμε!》.Η αλήθεια είναι ότι ξαφνιάστηκα ευχάριστα, καθώς δεν περίμενα από ένα μικρό κορίτσι να εκτιμήσει την πράξη μου και ούτε, φυσικά, να ανταποδώσει με τέτοια ταχύτητα και αβροφροσύνη.Συνήθως, τα παιδιά αυτής της ηλικίας ντρέπονται τους ενήλικες και λαμβάνουν συγκεκριμένες οδηγίες ώστε να αποφεύγουν τις κουβέντες με τους αγνώστους.Το μικρό κορίτσι αποτελεί για μένα το ελπιδοφόρο μήνυμα ότι κάποια παιδιά μεγαλώνουν με ευγένεια, ορθή κρίση και έλλειψη φόβου.Να το χαίρονται οι γονείς του!
Zηλεύω την πνευματική του εγρήγορση. Ξαγρυπνάει για όλους εμάς.Ζηλεύω το ερευνητικό του πάθος για τον εντοπισμό και την καταγραφή της πιο ασήμαντης λεπτομέρειας που ,όμως, είναι απαραίτητη για τη συναρμολόγηση των μερών σε όλο.Οι "χειροποίητες ιδέες", η εκπληκτική άνεση και ευχέρεια της γλώσσας είναι αξιοζήλευτα στοιχεία που σφραγίζουν την πνευματική πορεία του λογοτέχνη Πάνου Θεοδωρίδη.Ταπεινά, του αφιερώνω το παρόν ιστολόγιο ως μια μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης.
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου