Περνούσα προηγουμένως από ένα δρόμο της Τούμπας. Ένας άνθρωπος καθόταν σε ένα παγκάκι.Τα ρούχα ήταν αρκετά φθαρμένα και η γενική του εικόνα ταίριαζε με αυτήν ενός εξαθλιωμένου. Όταν πέρασα από κοντινή απόσταση, ήταν σκυμμένος και περιεργαζόταν κάτι στην περιοχή των γεννητικών οργάνων.Το πέρασμά μου ήταν φευγαλέο και δεν μπορούσα να διακρίνω αν ήταν νεαρός ή νεαρή κοπέλα.Είχε μακριά μαλλιά που σκέπαζαν ολόκληρο σχεδόν το πρόσωπο.Την ώρα που περιεργαζόταν αυτό που είχε στα χέρια του-σαν κάτι να έτριβε- έριχνε λοξές ματιές αν τον παρακολουθεί κανείς.
Εικόνες σαν και την παραπάνω μας δείχνουν ότι κάποιοι συμπολίτες μας είναι εντελώς παρατημένοι και παίζουν καθημερινά με τα όρια του εαυτού τους. Για αυτούς, λίγη σημασία έχει αν είναι σήμερα Δευτέρα και πρωτομηνιά. Η δική τους μέρα ξεκινάει από κει που τελειώνει η χθεσινή. Ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους δίνει τον δικό του προσωπικό αγώνα για να καταφέρει να επιβιώσει ως ύπαρξη, ζώντας απολύτως την δική του ψυχική πραγματικότητα ανεξαρτήτως του χρόνου και των συνθηκών. Αυτή η αυτονόμηση της ύπαρξης μέσα στην ασφάλεια της ομοιογένειας του συνόλου είναι συγκινητική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου