Όταν ήμασταν παιδιά, το άθλημα του καλοκαιριού ονομαζόταν "μπάνια στη θάλασσα".Υπήρχε ένας σκληρός ανταγωνισμός. Το κάθε παιδί έπρεπε να προσμετρήσει τα μπάνια του και να καταθέσει ενώπιον της παρέας τον συνολικό άριθμό. Βασιζόμασταν στην ειλικρίνεια. Κανείς δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει τον ακριβή αριθμό των θαλασσινών μπάνιων που έκανε κάποιος τους θερινούς μήνες. Τους ψεύτες, τους φαντασμένους τούς γνωρίζαμε εκ των προτέρων και αναλόγως βγάζαμε τα συμπεράσματά μας. Εκεί που δυσκολευόμασταν να κρίνουμε ήταν με τους φίλους και τις φίλες που πάλευαν ανάμεσα στην ειλικρίνεια και την επιθυμία να φτάσουν στο απόγειο της δόξας και της αποδοχής. Η συγκεκριμένη κατηγορία πάσχιζε να τα έχει καλά με τη συνείδησή της αλλά επιδίωκε, ταυτόχρονα, την καταξίωση στην παρέα. Ένα από τα τεχνάσματα των παιδιών για να ισορροπούν ανάμεσα στο συνειδησιακό πρόβλημα και την φιλοδοξία του νικητή, ήταν να προσμετρούν τον αριθμό των μπάνιων κάθε φορά που έμπαιναν στη θάλασσα. Έτσι όμως, καταστρατηγούσαν το βασικό κριτήριο που δεν ήταν άλλο από το κολύμπι που αντιστοιχούσε σε μια ημέρα• δεν ήταν οι πολλές φορές που μπαίναμε στη θάλασσα την μια ημέρα, αλλά η μια φορά που μπαίναμε μέσα σ' αυτήν την ημέρα. Με αυτό το τέχνασμα, ορισμένοι πολλαπλασίαζαν τον αριθμό των μπάνιων και ορκίζονταν ότι λένε την αλήθεια.
Γοητευτικά και άκρως διδακτικά για την μετέπειτα ζωή μας, τα μαθήματα του θέρους.Τότε, που θερίζαμε την οργιώδη παιδική φαντασία για να καρπίσουμε την αλήθεια...
Έχω παίξει σε τέτοιες σκηνές...ουκ ολίγες φορές..ακόμα και φέτος..η 2ωρη παραμονή μου μέσα στη μέρα, εντός των υδάτων, μεταφραζόταν σε 2 μπάνια..κι έτσι έφτασα στα 30...+αστεράκι στο βιογραφικό μου..
ΑπάντησηΔιαγραφή